Ktoś kiedyś powiedział nam, że jeśli chcemy zobaczyć najpiękniejsze miejsce w Wielkiej Brytanii, musimy odwiedzić Isle of Skye (gael: Eilean a’ Cheò – Wyspa Mgieł). Jest to wyspa leżąca w północno – zachodniej części Szkocji, należąca do pasma górskiego Highlandów, mniej więcej na wysokości Norwegii. Od października do marca można tam podziwiać zorzę polarną, ale sezon turystyczny trwa od kwietnia do października, poza sezonem większość pensjonatów, jadłodajni, a nawet muzeum – jest nieczynne. Na wyspie Skye najcieplej bywa w czerwcu (ok 13 stopni Celcjusza), najchłodniej w styczniu (w okolicach 4 stopni). Jednak odczuwalna temperatura potrafi być sporo wyższa lub niższa, zależnie od nasłonecznienia i siły wiatru.
Pogoda. Anglicy uważają, że w Szkocji wiecznie pada deszcz, a na północy Szkocji, to już absolutnie nigdy nie widać słońca. Tak naprawdę Isle of Skye posiada własny klimat, nieraz zdarzyło nam się wyjeżdżać z domu w ulewnym deszczu, by po godzinnej jeździe samochodem wylądować w krainie zalanej słońcem.
Na wyspie królują trzy rodzaje krajobrazów: wysokie góry, których czubki kryją się we mgle, tam zawsze pada deszcz (czasem siąpi, czasem rzęsiście leje, a czasem widać ścianę deszczu, ale krople są tak niewielkie, że praktycznie nie przeszkadzają – tylko ubranie robi się coraz wilgotniejsze). U podnórza gór znajdują się głębokie jeziora o lodowatej, krystalicznie czystej wodzie. Na południu wyspy królują bagna, mokradła i trzęsawiska. Tam zwykle pada delikatny deszczyk, który równomiernie moczy wszystko i wszystkich. Na północy królują klify, koralowe plaże i zielone pastwiska. To najpiękniejsza część Skye, zdecydowana większość atrakcji znajduje się właśnie w północnej części wyspy, zapierające dech w piersiach krajobrazy skąpane w promieniach słońca.
Fauna. Na Skye królują… owce kilku ras. Pratycznie cała wyspa to jedno wielkie pastwisko. Owce pasą się przy drogach, nawet tych ekspresowych, jagnięta z matkami wędrują poboczami, a – wcale nie tak rzadko – przekraczają ulicę, tamując ruch w obie strony. Jest ich tak wiele i są tak zupełnie nieodgrodzone od ruchu ulicznego, że przez cały pobyt nie umiałam zrozumieć jakim cudem pobocza nie są pokryte ciałami małych owieczek. Poza owcami na wyspie królują krowy, zarówno mięsne, jak i mleczne, a przede wszystkim długowłose krowy Szkockiej Rasy Wyżynnej (Highland Coo). Krowy pasą się na ogrodzonych pastwiskach, często przy drodze, gdzie stanowią atrakcję turystyczną. Na wysokości pastwisk, przy trasie, znajdują się niewielkie parkingi, by umożliwić turystom pstrykanie fotek krowim modelkom. Wyspiarze podchodzą bardzo poważnie do opieki nad swoją trzodą. Wszędzie wiszą tabliczki informujące, że pies goniący zwierzynę zostanie odstrzelony i uprasza się o prowadzenie swoich ulubieńców na lince.
Mówiąc o faunie, nie sposób pominąć milczeniem krwiożerczych muszek bagiennych (midges). Atakują one wszystkie żywe istoty, nie da się ich odgonić, siadają na twarzy, rękach, górnej części ciała i wbijają zęby (nie gryzą stóp – o dziwo). Muszek nie da się odgonić, chmarą pokrywają wszystko, co żyje. Z powodu muszek, zrezygnowaliśmy z wieczornego grilla i porannej kawy w ogrodzie. Nie ma szans na pokojową koenzystencję, na szczęście muszki są najbardziej aktywne między 17:00 a 9:00, żyją głównie na bagnistym południu, można od nich uciec. Warto jeszcze wspomnieć o rasie psów wyhodowanych na wyspie – Skye Terrierów. Niestety nie było mi dane zobaczyć żadnego osobnika na żywo, ale natknęłam się na ich rzeźbę z brązu.
Flora. Roślinność na deszczowej wyspie kwitnie bujnie, ale są to raczej krzaki niskopienne, trawy, mchy, drzew jest tu niewiele. Góry są bardzo kamieniste, drzewa nie są w stanie zapuścić w nich korzeni. Zdecydowana większość zboczy pokryta jest soczyście zieloną trawą, bagniska pokryte są mchem i wrzosem. Jeśli zdarzają się lasy, są one przetykane kwitnącymi azaliami, natomiast w szczelinach nadmorskich skał kwitną małe fioletowe kwiatuszki. Na wyspie można odwiedzić ogromne ogrody zamkowe, piękne, pachnące, kolorowe, cudowne, magiczne.
Drogi. Przed przyjazdem na Skye, ostrzegano nas, że na wyspie nic nie ma, drogi są w opłakanym stanie, cywilizacja tam praktycznie nie istnieje. Nic bardziej mylnego. Drogi są równe jak stół, z poboczem (wcale nie tak oczywiste w UK), z idealnie przystrzyżonymi roślinami, zapewniającymi widoczność. Droga prowadząca przez trzęsawiska przypomina amerykańską Route 66, jeżdżenie nią było czystą przyjemnością.
Z powodu ukształtowania tereniu dróg jest niewiele. Trasa z południa na północ okrąża jakąś górę, na jakąś się wspina, z jakiejść zjeżdża, oferując przepiękne widoki i możliwość obserwowania zmiany pogody niejako na żywo. Droga pnie się po zboczu serpentyną, kiedy jesteśmy zwróceni przodem w stronę gór możemy obserwować sino-białe niebo z mgłą zchodzącą coraz niżej po zboczu góry, kiedy droga zwraca nam przód samochodu w stronę doliny, widać słońce na błękitnym niebie odbijające się od wody (jeziora lub morza). Po tygodniu krajobraz wciąż zachwyca, choć wkrada się frustracja, wynikająca z podróżowana wciąż tą samą trasą.
Jedzenie. Na Skye nie spotkałam się z żadną charakterystyczną dla tego regionu potrawą. Restauracje oferują rybę z frytkami, pizzę czy haggis. Na śniadanie królują jajka z bekonem i fasolką w sosie pomidorowym. Na wyspie znajdują się trzy duże sklepy sieci Co-Op, poza nimi nie zauważyłam małych sklepów spożywczych. Jedyna piekarnia, którą znalazłam, znajdowała się w największym mieście na wyspie – Portee. Na Isle of Skye nie uświadczycie żadnych sieciówek. Nie ma Tesco, Morrisonsa czy Aldika. Nie ma Burger Kinga czy McDonaldsa, Pizzy Hut czy Dominos Pizza. Nie napijecie się kawy w Starbucks, nie zatankujecie samochodu na stacji Shell. Jest tylko Co-Op i on też dyktuje ceny (zarówno paliwo, jak i produkty spożywcze są droższe o 20%-30% niż te, do których jestem przyzwyczajona w Cheshire).
Codzienność. Zwykłe życie na wyspie może być trudne dla osoby przyzwyczajonej do luksusów cywilizacyjnych. I choć na Skye jest Internet światłowodowy, sieci komórkowe działają we wszystkich miastach (sygnału nie ma w górach), są wspaniałe drogi ekspresowe, jest darmowy most, którym można się dostać na kontynent, to po tygodniu zaczęłam miewać klaustrofobiczne myśli. Bo z wyspy łatwo można się wydostać na brzeg, tylko to nic nie zmienia.
Po zjeździe z mostu wjeżdżamy do miasteczka Kyle of Lochalsh, w którym jest stacja benzynowa, mały Co-Op, zamek i kilka domów. Najbliższe duże miasto to Fort Wiliam lub Iverness. Obydwa oddalone są od wyspy jedynie o ok 100 mil, ale po drogach w Highlandach to oznacza trzygodzinną podróż. Uwielbiam ciszę i spokój bezludnych terenów, ale lubię też mieć możliwość wyboru w zakresie wyboru mięsa dla psa, w zakresie drogi, którą jeżdżę czy kawy, którą piję. Isle of Skye to cudowne miejsce na wakacje, ale byłoby koszmarnym miejscem do życia. Tak mi się wydaje. Chociaż poznaliśmy parę pięćdziesięciolatków, którzy po 20 latach przyjeżdżania na wyspę co roku na wakacje, w końcu opuścili Londyn i zamieszkali na Skye na stałe.
Must see. Na wyspie jest kilka atrakcji, które koniecznie warto odwiedzić. Nie wszystkie nam się udało, ale te, które zaliczyliśmy, były warte podróży. Jak będziecie na południu Skye warto pojechać do Zamku Armadale (ruiny zamku, małe muzeum i wielki, przepiękny ogród) oraz obejrzeć most Sligachan (piękny most, wyłączony z użytku drogowego nad płytką, kamienistą rzeczką z majestatycznymi górami w tle).
Na północy musicie odwiedzić Fairy Pools (wodospady zimnej i czystej turkusowej wody), Neist Point Lighthouse (latarnia morska, piękne klify, ogromne bloki skalne na nadbrzeżu – krajobraz iście księżycowy), Coral Beach (plaża koralowa z cudownymi widokami). Miejsce, którego nie odwiedziliśmy to Rubha Hunish – skraj wyspy nad bardzo głębokim morzem, cierpliwi mogą tam wypatrzyć wieloryby – oraz Kilt Rock & Mealt Falls – ogromny wodospad.
Dodaj komentarz